Klarceti

KLARCETİ (Gürcüce: კლარჯეთი; “k’larceti”), tarihsel Gürcistan’ın güneybatı kesiminde yer alan ve tarihi Mesheti’nin bir parçası sayılan bölgedir. Meydancık ve Ardanuç dereleri havzasını da içine alacak biçimde, Çoruh nehrinin Yalnızçam Dağlarından Karadeniz’e kadar uzanan aşağı havzasını kapsar. Klarceti’nin en eski merkezi Tuharisi Kalesi’dir. Klarceti bölgesi, Kartli kralına bağlı prens (ერისთავი) tarafından yönetiliyordu ve bu prensliğin merkezi 5. yüzyılın ikinci yarısından itibaren büyük olasılıkla Ardanuç Kalesi idi.

Kral Vahtang Gorgasali (5. yüzyıl) burada geniş çaplı kültürel ve mimari çalışmalar başlattı. Kilise ve manastırlar inşa etti. Merkezi Ahiza’da bulunan yeni piskoposluk kurdu. Bu dönemde Klarceti, İran saldırılarına karşı verilen mücadelede köprübaşı haline geldi. 8. yüzyılda Bagrationi hanedanı buraya yerleşti. 9. yüzyılın başında Büyük Aşot (I. Aşot), Arap saldırıları ve salgın hastalıklarla gerilemiş olan bu bölgeyi canlandırdı ve buraya yeni nüfus yerleştirdi. Bu sırada burada, Grigol Hantsteli’nin öncülüğünde yaygın biçimde manastırların inşasına başlandı. 11-13. yüzyıllarda Klarceti’de kültür ve eğitim alanında önemli çalışmalar gerçekleştirildi. Bölge kilise ve manastırlarıyla ünlü hale geldi. 16. yüzyılda Klarceti, Güneybatı Gürcistan’ın başka yerleriyle birlikte Osmanlıların eline geçti. 1918-1921 arasında bağımsız olan Demokratik Gürcistan Cumhuriyeti sınırları içinde kaldı. 1921 yılında, Kızıl Ordu’nun Gürcistan’ı işgali sırasında, Anakara Hükümeti bağımsız Gürcistan’ı tanımış olmasına rağmen, Klarceti bölgesini boşaltması için Tiflis’e nota verdi. Gürcü kuvvetlerinin çekilmesinin ardından Türk ordusu Artvin, Ardahan ve Batum’u işgal etti. Bunun üzerine Gürcü general Giorgi Mazniaşvili Türk askerini Batum’dan çıkardı ve kenti Bolşeviklere teslim etti. Daha sonra Moskova ve Ankara arasında varılan anlaşmayla Artvin ve Ardahan Türkiye sınırları içinde kaldı.